لرستان از کهن‌ترین مناطق سکونت انسان در غرب ایران به شمار می‌رود و تمدن مفرغی لرستان از دست‌آوردهای سکونت انسان اولیه در این سرزمین است . این منطقه بدلیل ویژگیهای جغرافیائی همواره محل سکونت و زندگانی مردمان ایلی و عشیره‌ای بوده که نسبت به حکومت مرکزی متمرد و در مقابل نفوذ اجنبی سرکش و ستیزه‌گر بوده‌اند; از اینرو پس از هجوم اعراب مسلمان و سپس با تشکیل حکومتهای نیرومند ترک و سلجوقی و مغولی و با وجود تسلط آنان بر سراسر نجد ایران، لرستان همواره تحت امر فرمانروای محلی قرار داشته که از میان ایلات و عشایر مردمان این منطقه برخاسته; و ازجمله مهمترین این حکومتهای محلی حکومت اتابکان لر و والیان لرستان می‌باشد. والیان لرستان از زمان اضمحلال قدرت محلی اتابکان لر بدست شاه عباس اول صفوی روی کار آمدند و سردمداران آنان حسین‌خان نامی از طایفه سله‌ورزیها بود. اعقاب حسین خان حدود سه قرن و نیم بر سراسر لرستان فرمانروائی کردند (1006 ه.ق تا 1347 ه.ق) لیکن در اوایل حکومت قاجارها قلمرو و محدوده فرمانروائی آنان منحصر به پشتکوه لرستان گردید. از آن زمان تا سال 1347 ه.ق به فرمانروائی خود در این منطقه ادامه دادند و آخرین آنها غلامرضاخان والی امیر جنگ بود که در مقابل سیاست تمرکزگرای رضاخان درمانده شد و بسوی بین‌النهرین گریخت . والیان در مقابل حکومت مرکزی همواره از نوعی استقلال و امتیازات ویژه برخوردار بودند و بر مردم و سرزمین و قلمرو تحت فرمان خود همچون شاهکی(شاهی کوچک) خود مختار رفتار می‌نمودند. آنان حق هرگونه دخالت در سرنوشت مردم تحت امر خود را دارا بودند، وصول مالیات می‌کردند و نهائی‌ترین مرجع دادرسی و قضائی مردم لرستان پشتکوه بودند و تعیین حدود اختیارات و قدرت رؤسای ایلات و عشایر پشتکوه را بعهده داشتند و مسئول ایجاد انتظام و امنیت در محدوده قلمرو خود و همچنین مدافع مرزهای دولت ایران در محدوده قلمرو لرستان پشتکوه در مقابله با توسعه‌طلبی‌های دولت عثمانی بودند.